Οι δύο έννοιες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους με την πρώτη να αποτελεί το πρόσφορο έδαφος για την εμφάνιση της επόμενης.
Γ.Α.Π.: Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Για πολλούς Έλληνες αποτελούσε (και ίσως ακόμη να αποτελεί) μία ισχυρή πολιτική προσωπικότητα ικανή να φέρει την πολυπόθητη αλλαγή στην Ελλάδα της μίζας και της ρουσφετολογίας.
Πιο συγκεκριμένα, είναι εκείνος ο πολιτικός που προεκλογικά διαλαλούσε στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων ότι… ‘’λεφτά υπάρχουν’’ τη στιγμή που ο προκάτοχος του ανταπαντούσε ‘’ μα που θα τα βρείτε;’’ Φυσικά σαφή και ολοκληρωμένη απάντηση δεν λάβαμε ποτέ λόγω έλλειψης τηλεοπτικού χρόνου.
Πιο συγκεκριμένα, είναι εκείνος ο πολιτικός που προεκλογικά διαλαλούσε στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων ότι… ‘’λεφτά υπάρχουν’’ τη στιγμή που ο προκάτοχος του ανταπαντούσε ‘’ μα που θα τα βρείτε;’’ Φυσικά σαφή και ολοκληρωμένη απάντηση δεν λάβαμε ποτέ λόγω έλλειψης τηλεοπτικού χρόνου.
Είναι ο πολιτικός εκείνος ο οποίος δε γνώριζε ότι το έλλειμμα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν 13% και το έμαθε μία μέρα μετά τις εκλογές από τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας.
Είναι ο Mr. Πράσινη Ανάπτυξη. Πολυδιαφημιζόμενο μοντέλο ανάπτυξης που δε φαίνεται να εμφανίζεται στη μέχρι τώρα πολιτική ατζέντα του κυρίου Γ.Α.Π.. Δύο χρόνια τώρα το μόνο αναπτυξιακό μέτρο που έχει δει αυτή η χώρα είναι… φόροι.
Είναι αυτός που σε συνεντευξη του στον Σ. Κούλογλου αναγνώριζε ότι το Δ.Ν.Τ. είναι κοινωνικά άδικο και αναποτελεσματικό καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ‘’ουσιαστικά κόβει το μέλλον της χώρας’’ καταδικάζοντας την σε υπανάπτυξη.
Είναι ο ίδιος που μας έβαλε στο Δ.Ν.Τ.Είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να πέσει από σταματημένο ποδήλατο.
Είναι αυτός που θέλει να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Τι ειρωνία...
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δύο χρόνια πριν μας αποκαλούσαν ως τη γενιά του καναπέ. Πλέον μας λυπούνται και μας αποκαλούν ως τη γενιά του Μνημονίου. Εν έτη 2011 προσπεράσαμε ήδη το Μνημόνιο 1 και έχουμε μπει στο Μνημόνιο 2 γνωστό και ως Μεσοπρόθεσμο. Είναι το πρόγραμμα στήριξης το οποίο συντάχθηκε από τους τρεις σωτήρες μας (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) και υπερψηφίστηκε από την κυβέρνηση του Γ.Α.Π.. Η σύμβαση αυτή υπόσχεται (όπως ακριβώς και η προηγούμενη) μείωση ελλειμμάτων, βιώσιμο χρέος, επιστροφή στις αγορές, και φυσικά ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας και ανάπτυξη.
Όλα αυτά, όπως προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο, επιτυγχάνονται μέσω του δανεισμού με τοκογλυφικά επιτόκια, της πώλησης της δημόσιας περιουσίας (συγνώμη, αξιοποίηση εννοούσα), του παγώματος των επενδύσεων, της μείωσης της χρηματοδότησης από τις τράπεζες, των περικοπών στην παιδεία, της μείωσης των μισθών, της επιβολής νέων φόρων, της αύξησης των τιμών, της απαλοιφής εν μία νυκτί των εργασιακών δικαιωμάτων, της μείωσης των συντάξεων.
Λογικό ακούγεται… Και μάλιστα πλήρως αναπτυξιακό.
Λογικό ακούγεται… Και μάλιστα πλήρως αναπτυξιακό.
Αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα είναι ένας βαθύς οικονομικός μεσαίωνας με το σενάριο της στάσης πληρωμών να βαραίνει την ψυχολογία των Ελλήνων. Η χρεοκοπία όμως, αυτή καθ' αυτή ίσως βρίσκεται και στο πίσω μέρος του μυαλού των Ευρωπαίων.
Η υπόθεση αυτή βασίζεται στο εξής σκεπτικό: Ο μόνος λόγος που δεν κηρύττουμε στάση πληρωμών τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι γιατί η Ευρώπη δε μας αφήνει αφού θέλει να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες που θα έχουν οι τράπεζες της από μία χρεοκοπία της Ελλάδας. Απώλειες που θα οφείλονται στα ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου που έχουν ως εγγύηση. Η ελαχιστοποίηση αυτή θα πραγματοποιηθεί όταν όλα τα Ελληνικά ομολογά περάσουν στα χέρια της Ε.Κ.Τ.. Η στιγμή εκείνη, θα είναι κατάλληλη για την Ε.Ε. να μας αφήσει να χρεοκοπήσουμε.
επιμέλεια: μπαρμπα-μπρίλιος
Posted in: Αρθρα