Η αναζήτηση της πηγής της νεότητας συνιστά διαχρονικό όνειρο του ανθρώπου. Ίσως τώρα βρισκόμαστε πιο κοντά από ποτέ στην πραγμάτωσή του.
Με ένα συνδυασμό φαρμάκων και μετατροπής γονιδίων ο Ronald DePinho, του Harvard Medical School των ΗΠΑ, διεξάγει αγώνα κατά των τελομερών, τα οποία εν πολλοίς καθορίζουν το χρόνο λήξης της ζωής μας.
Πρόκειται για μικρές προεκτάσεις στις απολήξεις των χρωμοσωμάτων.
Κάθε φορά που το κύτταρο διαιρείται τα τελομερή μικραίνουν. Όταν φτάσουν σε ένα κρίσιμο μήκος, ο γενετικός χρόνος λήγει και το κύτταρο πεθαίνει. Έτσι ο εγκέφαλος και άλλα όργανα, όπως και οι μύες, εξασθενούν σταδιακά, ενώ το δέρμα αποκτά ρυτίδες. Παρ’ όλα αυτά, τα κύτταρα έχουν τη δυνατότητα να σχηματίσουν το ένζυμο τελομεράση, που δημιουργεί εκ νέου τα τελομερή επιβραδύνοντας έτσι τη διαδικασία γήρανσης. Όμως ποσότητα τελομεράσης ικανή να πετύχει κάτι τέτοιο παράγεται μόνο στα βλαστοκύτταρα.
Στα λοιπά κύτταρα η παραγωγή τελομεράσης είναι τόσο περιορισμένη που το ένζυμο αδυνατεί να εμποδίσει τη διάσπαση των τελομερών, απλώς καθυστερεί τον αναπόφευκτο θάνατο του κυττάρου.
Posted in: Επιστήμη-Τεχνολογία