Η αλήθεια είναι πως οι εικόνες αυτές με τρομάζουν. Δεν με τρομάζει η στολή του ματατζή, το γκλοπ και το όπλο. Με τρομάζει το ότι υπάρχουν γύρω μου άνθρωποι τόσο κομπλεξικοί που αντλούν ικανοποίηση ανοίγοντας κεφάλια. Με τρομάζει που τα αρρωστημένα μυαλά, οι ακραίες ιδεολογίες, οι φασίστες και οι ψυχοπαθείς όχι μόνο δεν απομακρύνονται από τα σώματα της αστυνομίας, αλλά επιβραβεύονται και ενθαρρύνονται να ασκήσουν ένοπλη βία. Και όταν λέω ότι η εικόνα αυτή με τρομάζει, δεν εννοώ ως προς την σωματική μου ακεραιότητα, αλλά ως προς την κατάντια της κοινωνίας μας, ως προς το μέλλον μας. Ακόμα περισσότερο με τρομάζει το ότι ο ίδιος άνθρωπος που το βράδυ στην Πανεπιστημίου σπάει το γόνατο μιας ανήλικης κοπέλας με το γκλοπ του, την άλλη μέρα πηγαίνει να πάρει τα παιδιά του από το σχολείο, κυκλοφορεί με το αυτοκίνητό του, βγαίνει έξω για δουλειές ή για βόλτα, συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους – έστω του ίδιου επιπέδου. Το ότι ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα σου στο μετρό, μπορεί νωρίτερα το ίδιο μεσημέρι να πατούσε με το πόδι του το κεφάλι ενός παιδιού στην άσφαλτο. Η σκέψη μόνο ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν και αλληλεπιδρούν μέσα στην κοινωνία μας είναι ανατριχιαστική. Αυτό είναι που με τρομάζει. Το ότι άνθρωποι σαν αυτούς απλώς υπάρχουν.
Επειδή σε βλέπω που ετοιμάζεσαι να σχολιάσεις, θα σε προλάβω: Όχι, δεν αναφέρομαι σε όλους τους αστυνομικούς, και δεν προσπαθώ να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Θεωρώ αναγκαία την ύπαρξη και τη σωστή λειτουργία αστυνομίας (όχι με τη μορφή που την ξέρουμε σήμερα), αλλά δεν θεωρώ αναγκαία την άσκηση βίας. Για την ακρίβεια μια από τις πιο μαλακισμένες φράσεις που ακούω από δημοσιογράφους (ειδικά τις τελευταίες μέρες) είναι η «υπερβολική χρήση βίας». Σαν να λέμε ότι η χρήση βίας είναι αποδεκτή, αλλά από ένα όριο και μετά θεωρείται υπερβολική και μόνο τότε την καταδικάζουμε, ή ότι είναι λογικό να αναλαμβάνει από μόνος του ο μπάτσος τον ρόλο του δικαστηρίου και του εκτελεστικού οργάνου, και να τιμωρεί επί τόπου τον συλληφθέντα με την ποσότητα ξύλου που θεωρεί ότι αναλογεί στο αδίκημά του, αρκεί να μη το παρακάνει. Η βία είναι βία, είτε είναι «λίγη», είτε «εκτεταμένη», είτε σωματική, είτε ψυχολογική. Και η βία ταιριάζει μόνο στους μικρούς ανθρώπους. Στους δειλούς, στους χαζούς, στους φοβισμένους, στους προβληματικούς.
Όλα αυτά που γράφω είναι λίγα. Πολύ λίγα για να ξύσουν έστω την επιφάνεια τους προβλήματος της αστυνομικής βίας και διαφθοράς. Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο η βία στις πορείες και τις διαδηλώσεις. Αλλά δυστυχώς είναι ένα τόσο σύνθετο πρόβλημα με τόσο βρώμικες πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις που σιχαίνομαι να ασχοληθώ σε μεγαλύτερο βάθος. Διασυνδέσεις με φασιστικές οργανώσεις, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο, ξυλοδαρμοί αλλοδαπών, βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και στα κρατητήρια, νταβατζιλίκια, προστασία σε νυχτερινά μαγαζιά και σχέσεις με νονούς, μπίζνες με μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικά πρόσωπα… ό,τι βρωμιά μπορεί να φανταστεί κανείς. Οι αστυνομικοί αυτοί στους οποίους αναφέρομαι δεν είναι άνθρωποι, και δεν πρόκειται να γίνουν. Συνεπώς ευθύνονται μεν για την κατάσταση της ελληνικής αστυνομίας, αλλά δεν μπορούμε και να περιμένουμε από αυτούς να αλλάξουν συμπεριφορά. Το ίδιο υπεύθυνους όμως θεωρώ και τους υπόλοιπους αστυνομικούς, όσους ναι μεν δεν συμμετέχουν ενεργά, αλλά γνωρίζουν την παράνομη δράση των συναδέλφων τους χωρίς να κάνουν κάτι γι αυτό. Ίσως λόγω αδιαφορίας, ίσως από φόβο για τη δουλειά τους ή ακόμα και για τη ζωή τους, πάντως αμέτρητοι αστυνομικοί γνωρίζουν και γίνονται καθημερινά μάρτυρες της αστυνομικής εγκληματικότητας αλλά δεν μιλάνε, και η σιωπή τους αυτή είναι το ίδιο εγκληματική και απάνθρωπη.
Για να προλάβω τυχόν σχόλια, ξεκαθαρίζω πως νιώθω την ίδια απέχθεια για τους «κουκουλοφόρους», η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ή συνήθως και η ίδια όψη του ίδιου νομίσματος, αφού όλοι ξέρουμε πολύ καλά για τους βαλτούς, τους ρουφιάνους, τους ασφαλίτες, τους ακροδεξιούς, τα πρεζάκια και τους μισθωτούς που αναλαμβάνουν τον ρόλο του κουκουλοφόρου κάθε φορά. Ανάμεσά τους όμως και άτομα που απλώς βγάζουν τα κόμπλεξ τους πετώντας πέτρες, σπάζοντας βιτρίνες και καταστρέφοντας ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άτομα (πολλές φορές παιδιά) που δεν διαφέρουν από χούλιγκαν σε γήπεδο ούτε στη συμπεριφορά, ούτε στην ιδεολογία. Και εν τέλει δημιουργούν πρόβλημα μόνο στους πολίτες και σε κανέναν άλλον. Είτε δίνοντας την αφορμή στις αστυνομικές δυνάμεις να επέμβουν σε ειρηνικές πορείες, είτε τραυματίζοντας συχνά ειρηνικούς διαδηλωτές και τυχαίους περαστικούς, είτε καταστρέφοντας αυτοκίνητα, καταστήματα και περιουσίες ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτα.
Από όποια πλευρά και να προέρχεται η βία, δεν έχει καμία διαφορά. Είτε άσπρα κράνη είτε κουκούλες, από κάτω κρύβουν τα ίδια απωθημένα. Την ίδια δειλία. Τα ίδια κόμπλεξ και την ίδια καταπίεση που εκτονώνεται με πέτρες και με γκλοπ. Δυστυχισμένους ανθρώπους που χτυπώντας και καταστρέφοντας έχουν την ψευδαίσθηση της δύναμης, την αυταπάτη ότι για μια φορά στη ζωή τους είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους. Άρρωστοι άνθρωποι και ψυχικά ασθενείς που ενώ η θέση τους είναι στις κλινικές και στις φυλακές, κυκλοφορούν ελεύθεροι στους δρόμους και προκαλούν χάος δίνοντας τροφή στα κανάλια και τα πολιτικά κόμματα. Άνθρωποι μικροί. Ασήμαντοι. Κλείνω κάπου εδώ γιατί δεν είναι εύκολο να βάλεις τελεία σε αυτό το θέμα, λέγοντας απλώς ότι ντρέπομαι. Ντρέπομαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μου.
Posted in: