Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος
Πριν μερικές μέρες ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ, κ.Ηλίας Πολατίδης, καταφέρθηκε εναντίον του προσφάτως αποβιώσαντος σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι το έργο του
«ήταν η οπτική ενός συγκεκριμένου ακραίου τμήματος της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης Αριστεράς, ειδικά μετά το 1990» (εδώ)
Στο ίδιο μήκος κύματος, πριν αρκετά χρόνια, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κούβελας, είχε χαρακτηρίσει τους ποιητές «λαπάδες» και λίγο αργότερα ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης, κ.Ψωμιάδης, είχε πρωτοστατήσει στο κάψιμο των βιβλίων του Μίμη Ανδρουλάκη το......
«Μ εις την ν». Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς σε όλη τους την υποτιμητική διάσταση για τους εκπροσώπους των Γραμμάτων.
«Μ εις την ν». Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς σε όλη τους την υποτιμητική διάσταση για τους εκπροσώπους των Γραμμάτων.
Έχουν ένα θεματάκι, λοιπόν, οι δεξιούληδες με τους ανρώπους της Τέχνης. Για αυτούς όσοι ασχολούνται με τα Γράμματα είναι είτε ομοφυλόφιλοι είτε κομμουνιστές, χωρίς περαιτέρω εξέταση.
Φαίνεται θεωρούν ότι το να παπαγαλίζεις σαν μαριονετάκι στο σχολείο τα ποιηματάκια για την Επέτειο του Ξεσηκωμού είναι η ύψιστη μορφή πνευματικής ενασχόλησης. Πιστεύουν ότι να πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην Εκκλησία είναι η μοναδική προσφορά του πολίτη στην κοινωνία του. Ως εκεί και τίποτα περισσότερο.
Το ότι βέβαια και αυτοί που μας πολιορκούν με δήθεν εθνοσωτήριες ρητορικές, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από ανυπόστατες θεωρίες μίσους και συνωμοσίας, συμμετέχουν και αυτοί στο παιχνίδι της φοροδιαφυγής ή μπορεί να εκκλησιάζονται, αλλά ζητούν κάποιο ρουσφέτι την επόμενη ημέρα, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Στο κάτω κάτω οι πατριώτες μπορούν να ζητήσουν και μία χαρούλα από την πατρίδα. Εξάλλου, η πατρίδα τους την χρωστά, γιατί αυτοί την υπερασπίζονται.
Έτσι, λοιπόν, όσοι γράφουν στίχους είναι λαπάδες, όσοι βλέπουν μίαν άλλη Ελλάδα, μέσα από τα έργα τους, είναι διεθνιστούληδες της Αριστεράς. Τόσο απλά.
