Πέφτει στη μάχη ακόμη μια αθώα γενιά. ~ test

Η Ελλάδα μας, είναι σαν ένα μπαλόνι. Μέσα του βρισκόμαστε όλοι εμείς, καθημερινοί πρωταγωνιστές ενός έργου με τίτλο ''μιζέρια''. Όλοι εμείς, οι φτωχοί και οι φτωχότεροι.

Το καταραμένο αυτό μπαλόνι,
φαίνεται να το κρατούν χέρια σοσια-ληστρικά, συνδικα-ληστρικά, και Ευρωπαϊκά πιέζοντας το εδώ και χρόνια. Το πιέζουν τόσο πολύ που έχει αλλάξει σχήμα. Μαζί με το σχήμα, έχουν αλλάξει και οι ζωές όσων περικλείονται μέσα του. Έχουμε μάθει πλέον να ισορροπούμε σε τεντωμένα σχοινιά. Έχουμε συμφιλιωθεί με την ιδέα της πείνας και της φτώχειας. Έχουμε συμφιλιωθεί πλέον με την ιδέα του σάπιου πολιτικού συστήματος. Έχουμε συμφιλιωθεί με τους ρακένδυτους σακάτηδες που βλέπουμε στα παγκάκια να ξεπαγιάζουν. Έχουμε συμφιλιωθεί με τις ίδιες μας τις κρεμάλες.

Το μπαλόνι αυτό όμως, εκτός από σχήμα έχει αλλάξει και χρώμα. Παλιότερα ήταν μπλε και άσπρο. Σήμερα γίνεται κόκκινο. Κοκκινίζει από το αίμα που φτύνουνε οι πατεράδες μας, οι μανάδες μας, τα αδέρφια μας. Από το αίμα το δικό μας. Τα χέρια όμως που το πιέζουν κι άλλο μέρα με τη μέρα δε ματώνουν, αντέχουν.

Είναι αλήθεια όμως ότι μία μέρα το μπαλόνι αυτό… θα σκάσει. Θα το έχουν πιέσει τόσο πολύ πια που θα εκραγεί στα πρόσωπα τους και στα χέρια τους. Είναι η μέρα εκείνη, που θα τσαλακωθούν και θα ματώσουν και οι ίδιοι. Και αυτό γιατί θα τους έχουμε ξεράσει τη ψυχή μας μπρος στα πόδια τους.

Και τότε θα δε θα ακούγονται πια λόγια, ομιλίες, σχόλια, συμφωνίες, κρίσεις, αναλύσεις, φήμες, υποσχέσεις… Δε θα ακούγεται πια τίποτα δικό τους.

Έχουν καταδικάσει τη γενιά μας σε πείνα, σε αβεβαιότητα και φόβο. Ο άνθρωπος δε ζει για να πεινάει, να φοβάται και να πεθαίνει. Ο άνθρωπος ζει για να ζει. Οφείλουμε να τους το βάλουμε στο μυαλό. Οφείλουμε να βγούμε στους δρόμους. Οφείλουμε να ζήσουμε.

Γι’ αυτό αγαπημένοι μου φίλοι, την επόμενη φορά που θα ψηφίσετε ή που θα κατέβετε σε μία πορεία, ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΠΙΣΩ.

Γιατί αυτή την Ελλάδα, πρέπει να την αλλάξουμε....