Η εποχή είναι απάνθρωπη.
Γι’ αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου.
Οι ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες πληθαίνουν, διαχωρίζονται σε πολλές μικρότερες και δυστυχώς αυξάνουν και τα μέλη τους. Ωστόσο, ακριβώς επειδή οι κοινωνικές δυνάμεις δεν μένουν αδρανείς, το σύστημα παράγει νέους όρους και νέα γλώσσα (newspeak την έλεγαν στον Μεγάλο Αδελφό), ενώ νέες καθεστωτικές ομάδες (από ακροδεξιά σκουπίδια ως παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας) χρησιμοποιούνται ως αντίβαρο. Γι’ αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο να κρατήσεις την ανθρωπιά σου.
Διαβάζω την κατάπτυστη απόφαση του γενικού γραμματέα Δημόσιας Υγείας, Αντώνη Δημόπουλου, ότι απαγορεύεται η παροχή μη οργανωμένου συσσιτίου και από μη αρμόδιους φορείς. Σύμφωνα με την εγκύκλιο, όσοι παρέχουν οργανωμένο συσσίτιο θα πρέπει να συνεργάζονται με την αρμόδια υγειονομική υπηρεσία της περιφέρειας, ώστε να εξασφαλίζονται οι όροι υγιεινής των προσφερόμενων γευμάτων. Όταν υπάρχει κοινωνική κουζίνα σαναυτή (και δεν είναι η μόνη), τι ακριβώς θέλεις να πετύχεις με το να την ποινικοποιήσεις επί της ουσίας, όταν προσφέρει μάλιστα ανθρώπινο έργο;
Το κράτος δεν θέλει την οργάνωση από τα κάτω μεταξύ των πολιτών, των καθημερινών ανθρώπων. Τρομάζει στην ιδέα, ότι υπάρχουν δομές που το ακυρώνουν.Χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν από την πείνα, παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία, άστεγοι ψάχνουν στα σκουπίδια. Το Σύστημα θέλει να εγκρίνει αυτό μόνο και να ρυθμίζει όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Θέλει τον έλεγχο. Λέξεις όπως “αυτοοργάνωση”, “αλληλεγγύη” και “ανεξαρτησία” του προκαλούν κολικούς.
Η διαφορά στην αντιμετώπιση των καταστάσεων, μπορεί να γίνει αντιληπτή και από την ορολογία. Για το Σύστημα, μόνο η “φιλανθρωπία” με μορφή ελεημοσύνης από την Αρχιεπισκοπή και τον Δήμο Αθηναίων θεωρούνται “νόμιμα” και “πιστοποιημένα”. Η λογική λέει, πως όταν σαν κράτος, σαν κοινωνία, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα μείζον πρόβλημα, όπως αυτό της πείνας, η προσφορά ενός πιάτου φαγητού από ομάδες, συλλογικότητες και άτομα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με θαυμασμό και να αγκαλιάζονται με αγάπη.
Αλίμονο, όμως όταν βρίσκεσαι μέσα στα πλαίσια του τουρμποκαπιταλισμού. Το ίδιο το σύστημα που ευθύνεται για την πείνα και την ανέχεια, θέλει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για την τροφή. Ως γνωστόν, αν ελέγχεται η τροφή, μπορείς να ελέγξεις ολόκληρους λαούς.
Δεν είναι η μόνη περίπτωση αλληλεγγύης που στοχοποιείται. Εδώ, η λέξη “αλληλέγγυος” έχει καταντήσει συνώνυμη της βρισιάς. Η αρχή έγινε, με την λάσπη που εκτοξεύτηκε σε όσους συμπαραστάθηκαν στους μετανάστες που έκαναν απεργία πείνας και έμειναν στην Υπατία.
Άλλη περίπτωση ήταν το ντροπιαστικό συμβάν στο καφενείο του Δήμου Αθηναίων. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι άστεγοι, με τον Καμίνη να στέλνει τα ΜΑΤ και οι άνθρωποι που στάθηκαν στο πλευρό των αστέγων, να γίνονται στόχος κιτρινοπράσινων δημοσιογραφίσκων, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά δεν έχουν θέση στο καπιταλιστικό τέρας, αν δεν συνδυάζονται από events, ομάδες τύπου Ατενίστας και γκλαμουριές.
Ακριβώς, επειδή προσπαθούν να κηρύξουν παράνομες τέτοιες κινήσεις, όπως περιγράφηκε στην αρχή του κειμένου, εκεί πρέπει να στραφούμε. Αυτό είναι επικίνδυνο για το Σύστημα.
Eμείς πρέπει να γίνουμε το κράτος πρόνοιας, η παιδεία, η εργασία, η ελευθερία. Και είναι πολύ προτιμότερο αυτό, από 100 συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα.
Strange Journal
