Αναλύσεις επί αναλύσεων γύρω από την οικονομική κρίση με εκατοντάδες ειδικούς και άλλους τόσους ειδήμονες να σχεδιάζουν λύσεις επί χάρτου μετρώντας και ξαναμετρώντας στοιχεία με το βλέμμα στραμμένο στους αριθμούς. Πίσω από τους αριθμούς, τα ποσοστά ΑΕΠ, τους δείκτες ανεργίας, τα φορολογικά έσοδα, τα ελλείμματα και τα υπολείμματα, άνθρωποι.
Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους, άνθρωποι που αναγκάστηκαν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, άνθρωποι που όχι απλώς ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας -σύμφωνα πάντα με τους αριθμούς- αλλά αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης.
Όταν οι κοινωνίες υφίστανται βαθιές κρίσεις, μοιάζουν να θυμούνται και να επιτελούν τον σκοπό της ύπαρξης τους. Αναπτύσσουν αυτόματα μηχανισμούς αντίδρασης, που ενστικτωδώς πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσουν την επιβίωση. Η Ελλάδα βιώνει μία από τις βαθύτερες κρίσεις της νεότερης ιστορίας της και οι παρούσες συνθήκες υποχρεώνουν την ελληνική κοινωνία να αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς.
Όταν οι κοινωνίες υφίστανται βαθιές κρίσεις, μοιάζουν να θυμούνται και να επιτελούν τον σκοπό της ύπαρξης τους. Αναπτύσσουν αυτόματα μηχανισμούς αντίδρασης, που ενστικτωδώς πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσουν την επιβίωση. Η Ελλάδα βιώνει μία από τις βαθύτερες κρίσεις της νεότερης ιστορίας της και οι παρούσες συνθήκες υποχρεώνουν την ελληνική κοινωνία να αναπτύξει τους δικούς της μηχανισμούς.
Το πολικό ψύχος που έπληξε τη χώρα μας τις προηγούμενες μέρες, έριξε φως στην αθέατη πλευρά των πόλεων, τους δεκάδες άστεγους που ζουν στους δρόμους. Οι εκπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών άνοιξαν δημόσια κτίρια για να τους φιλοξενήσουν τα βράδια και να μην πεθάνουν από το κρύο. Κοινωνικές ομάδες και οργανώσεις βγήκαν στους δρόμους αναζητώντας τους σε κάθε γωνιά, με σκοπό να μοιράσουν κουβέρτες και είδη πρώτης ανάγκης. Για να βγάλουν τη νύχτα.
Το φως της μέρας βρίσκει άλλους συνανθρώπους μας, μικρά παιδιά αυτή τη φορά, να υποφέρουν από υποσιτισμό. Τα κρούσματα λιποθυμίας μαθητών δημοτικού είχαν κάνει την εμφάνισή τους από μήνες, οι ιθύνοντες όμως έσπευδαν να κάνουν λόγω για μεμονωμένα περιστατικά και υπερβολικές εκτιμήσεις.
Η κατάσταση πλέον χαρακτηρίζεται από όλους γενικευμένη. Μόνο στα όρια της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης καταμετρήθηκαν επισήμως περίπου 600 περιπτώσεις παιδιών που υποσιτίζονται. Κατά τόπους ενορίες ενεργοποιήθηκαν προσφέροντας πρωινό σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωση την έναρξη πιλοτικού προγράμματος σίτισης σε 18 σχολεία της Αττικής.Τρίτη πράξη αντίστασης τα κοινωνικά ιατρεία και τα κοινωνικά φαρμακεία που έρχονται να περιθάλψουν τους απόκληρους του ΕΣΥ. Άνθρωποι που παραμένουν άνεργοι για περισσότερο από έναν χρόνο, δεν έχουν τα απαραίτητα ένσημα να ανανεώσουν τα βιβλιάρια υγείας τους και έχουν βρεθεί ανασφάλιστοι.
Σε κάθε πόλη στήνονται ιατρεία όπου γιατροί εξετάζουν εθελοντικά ανασφάλιστους ασθενείς και φαρμακεία όπου ο καθένας από εμάς μπορεί να προσφέρει ένα κουτί που περισσεύει απ’ το ντουλάπι του σπιτιού του, για να το πάρει κάποιος που το έχει ανάγκη. Τελευταία περίπτωση η έναρξη λειτουργίας του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής στην Αθήνα, πρωτοβουλία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.
Παράλληλα, πολλές μικρές εθελοντικές ομάδες πολιτών δημιουργήθηκαν μέσα στην κρίση για την αντιμετώπιση αυτής. Φορείς της επονομαζόμενης «οικονομίας της αλληλεγγύης». Τα μέλη τους ανταλλάσουν μεταξύ τους παντός είδους υπηρεσίες και προϊόντα. Για παράδειγμα ιδιαίτερο μάθημα ανταλλάσσεται με κούρεμα ή κάποιο ρούχο με ένα βιβλίο. Το διαδίκτυο διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο στα on line ανταλλακτήρια, συμβάλλοντας τόσο τη διάδοσή τους όσο και στον ουσιαστικό τους στόχο.
Φιλοξενία αστέγων, συσσίτια στο σχολεία, κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, εθελοντικές ομάδες κάθε δράσης συνθέτουν το σκηνικό μιας Ελλάδας που αντιστέκεται, μιας Ελλάδας που επιμένει. Σε καιρούς δύσκολους, η αλληλεγγύη μοιάζει να είναι η μόνη λύση. Αλληλεγγύη: το ηθικόν καθήκον, η υποχρέωση που έχουν τα μέλη μίας ομάδας να αλληλοϋποστηρίζονται και να αλληλοβοηθούνται (ορισμός λεξικού). Ίσως το κίνητρο να μην είναι μόνο η συμπόνια για τον συνάνθρωπό μας, αλλά κι ένας ενδόμυχος φόβος ότι αύριο μπορεί να είμαι κι εγώ στην ίδια θέση.
