Στο ερώτημα: «αν βλέπατε μπροστά σας τον Γιώργο Παπανδρέου τι θα του λέγατε;» η Κα Πρωτοψάλτη απαντά: «Αν συναντούσα τον Γιώργο Παπανδρέου θα τον ρωτούσα ό,τι και όλος ο λαός. Είναι περήφανος που ως πρωθυπουργός, χαρακτήριζε την Ελλάδα, τη χώρα που τον εμπιστεύθηκε ως κυβερνήτη, ως την πιο διεφθαρμένη στον κόσμο; Είναι περήφανος που οι υπουργοί του παρομοίαζαν την ελληνική οικονομία σαν Τιτανικό και άνοιγαν την όρεξη των κερδοσκόπων; Γιατί μας κορόιδευε, λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν»; Μόνο και μόνο για να πάρει την ψήφο μας, ενώ την ίδια στιγμή μιλούσε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Γιατί λίγο προτού μας βάλει στο Μνημόνιο, είχε κατηγορήσει το ΔΝΤ λέγοντας πως, όπου επενέβη, προκάλεσε τεράστιες ζημιές στην οικονομία, συρρίκνωσε τα εισοδήματα και ξεθεμελίωσε τα συστήματα πρόνοιας; Ότι ακριβώς συμβαίνει και σε εμάς. Άρα, γνώριζε πολύ καλά πού θα μας οδηγούσαν οι επιλογές του. Έχει περπατήσει στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα να δει ότι έχουν γεμίσει άστεγους και νεόπτωχους, που μέχρι χθες ζούσαν αξιοπρεπή και δημιουργική ζωή και ξαφνικά έμειναν άνεργοι χωρίς σπίτι, φαγητό και ζωή; Έχει δει τη θλίψη, τον πόνο και το σκοτάδι στα μάτια των ανθρώπων που μπορεί ακόμη να έχουν δουλειά, αλλά φοβούνται για το τι τους επιφυλάσσει η νέα μέρα; Έχει καταλάβει ότι χιλιάδες νέοι άνθρωποι, επιστήμονες με εξαιρετικές σπουδές και προσόντα, φεύγουν από την πατρίδα και γίνονται μετανάστες για να βρουν δουλειά; Είναι δυνατόν να διώχνουμε το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας μας; Να μη μπορούμε να του προσφέρουμε ζωή, ελπίδα και προοπτική στον τόπο του; Ποιος θα μείνει να δουλέψει για το μέλλον της Ελλάδας;» Μερικές εύλογες απορίες της Άλκηστις. Η Κα Πρωτοψάλτη μάλιστα αφιερώνει το κάποιους στοίχους από ένα τραγούδι της… Για που τραβάς ελπίδα και μες την καταιγίδα πάλι τι ζητάς Που βρήκες την αχτίδα ,που βρήκες το χρυσάφι που κρατάς; Για που τραβάς ελπίδα εδώ ειν’ η Ατλαντίδα μη χαμογελάς Δεν έχεις καταλάβει στο πιο βαθύ σκοτάδι προχωράς Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό Ποιός τα χάρισε μέσα στον πόλεμο Τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα Μοιάζουν να ’ρχονται από πολύ μακριά Ελπίδα σε ζηλεύω, συχνά σε κοροϊδεύω και σε υποτιμώ Δεν σε πολυπιστεύω τα όνειρα ν’ αποφεύγω προτιμώ Μα όταν πια βουλιάζω και βαριαναστενάζω τότε σκέφτομαι Πού να’ χει πάει η ελπίδα Η μόνη πια πατρίδα που έχουμε…
http://www.prionokordela.gr
