Σε παλαιότερα κείμενα είχα τοποθετηθεί ξεκάθαρα απέναντι στην βία, από όπου και αν προέρχεται. Σήμερα δε χρειάζεται να το κάνω.
Άλλωστε το σύνολο του αστικού, αλλά και μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου έχει αναλάβει αυτό το καθήκον, προσπερνώντας με ευκολία ότι όσα συνέβησαν, έγιναν στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Βέβαια, όλοι όσοι χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα, στις τηλεοράσεις και τον τύπο, για τις καταστροφές κατά βάση τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων, καφέ μεγάλων αλυσίδων και των προσόψεων δύο κινηματογράφων, το μισό ενδιαφέρον να έδειχναν για τους εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση χάρις στη διετή “σωτηρία”, ίσως να μη φτάναμε ως εδώ. Ορισμένοι δε, έδειξαν τόσο ζήλο στην υπεράσπιση της σημασίας των κτηρίων, που έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος του πολιτισμού και για επελάσεις βαρβάρων. Οι ίδιοι θεωρούν στοιχείο πολιτισμού το μισθό των 490 Ε. Το που βρίσκεται το συμφέρον του καθενός και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται δύσκολα κρύβεται πλέον.
Άλλωστε το σύνολο του αστικού, αλλά και μεγάλο κομμάτι του εναλλακτικού, ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου έχει αναλάβει αυτό το καθήκον, προσπερνώντας με ευκολία ότι όσα συνέβησαν, έγιναν στο πλαίσιο μιας διαμαρτυρίας τουλάχιστον μισού εκατομμυρίου ανθρώπων. Βέβαια, όλοι όσοι χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα, στις τηλεοράσεις και τον τύπο, για τις καταστροφές κατά βάση τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων, καφέ μεγάλων αλυσίδων και των προσόψεων δύο κινηματογράφων, το μισό ενδιαφέρον να έδειχναν για τους εκατομμύρια ανθρώπους που βυθίζονται στη φτώχεια, την απόγνωση και την εξαθλίωση χάρις στη διετή “σωτηρία”, ίσως να μη φτάναμε ως εδώ. Ορισμένοι δε, έδειξαν τόσο ζήλο στην υπεράσπιση της σημασίας των κτηρίων, που έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για το τέλος του πολιτισμού και για επελάσεις βαρβάρων. Οι ίδιοι θεωρούν στοιχείο πολιτισμού το μισθό των 490 Ε. Το που βρίσκεται το συμφέρον του καθενός και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται δύσκολα κρύβεται πλέον.
Η παραπλάνηση, η συσκότιση αλλά και η ψευτιά για τα όσα συμβαίνουν, είναι πλέον το μοναδικό εργαλείο που έχουν οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να περισώσουν τα τομάρια τους. Γιατί ο διάλογος με τους πολίτες καταργήθηκε εδώ και καιρό. Ήταν, όπως αποδεικνύεται, αδύνατο να αρθρώσουν πειστικά επιχειρήματα δικαιολόγησης της πολιτικής τους, οπότε προτίμησαν να την επιβάλλουν στεγνά: με εκβιαστικά διλλήματα, εκφοβισμούς και τρομοκράτηση, με παράκαμψη επανειλημμένα του Συντάγματος, με κατάργηση ακόμα και των εκλογών, αφού είναι καιρό τώρα αντιληπτό σε όλους ότι η παρούσα βουλή δεν έχει καμία ηθική νομιμοποίηση να νομοθετεί μνημόνια.
Και πως απάντησαν οι πολίτες σε αυτόν τον επιδεικτικό παραγκωνισμό τους από αποφάσεις που ανατρέπουν τις, ήδη δύσκολες, ζωές τους σε μια μέρα; Μεταξύ άλλων, μαζεύτηκαν μισό εκατομμύριο έξω από τη βουλή και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Παράλογο; Κάηκε και το Costa Boda με τα υπέροχα πανάκριβα υαλικά, πολλά από τα οποία κόστιζαν περισσότερο από τους νέους μισθούς πείνας. Παράλογο; Κάηκαν και πολλές από τις τράπεζες, που θα πάρουν χάρις στο νέο μνημόνιο άλλα 40 δις για την ανακεφαλαιοποίησή τους. Παράλογο και αυτό; Αλλά όχι, ενώ η εργατική τάξη της χώρας καταρρέει, τα μεσαία στρώματα εξαφανίζονται από το χάρτη και τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμη, εμείς θα πρέπει να κλαίμε για τα ντουβάρια ή για τα χαμένα μεροκάματα στα καταστήματα που κάηκαν, σταγόνα στον ωκεανό των ενός, τουλάχιστον, εκατομμυρίου ανέργων.
Βέβαια πολλές διαφωνίες υπάρχουν, ακόμη και στην αριστερά, για το αν το μπάχαλο έγινε από οργανωμένες ομάδες ασφαλιτών, παρακρατικών, χουλιγκάνων, αναρχικών ή αν ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εδώ οφείλω σαν "εξειδικευμένος" ρεπόρτερ Συντάγματος, να μεταφέρω όσα είδα με τα μάτια μου: οι ομάδες που κατέστρεφαν, το έκαναν με την απόλυτη σχεδόν συμφωνία, αλλά και κάλυψη του συγκεντρωμένου κόσμου. Όταν κάποιος με κουκούλα “ξέφευγε” σε κτήρια ή μαγαζιά με τα οποία το πλήθος δεν είχε “προηγούμενα”, η άμεση αποδοκιμασία τον έστελνε στη “σωστή” κατεύθυνση των τραπεζών κ.ο.κ. Ένα πλήθος που αποτελούταν από οικογενειάρχες, συνταξιούχους, καθώς πρέπει κυρίες, ανθρώπους όλων των ηλικιών και ιδεολογιών.
Θα μπορούσε να έχει συμβεί τέτοιο χάος διαφορετικά; Αν ο κόσμος δεν στήριζε το σπάσιμο, θα αποχωρούσε, αφήνοντας όσους επιδίδονταν σε αυτό, εκτεθειμένους στην αστυνομία. Η οποία απέτυχε χθες να εμποδίσει τις καταστροφές για τον ίδιο ακριβώς λόγο: με χιλιάδες ανθρώπους να πλημμυρίζουν κάθε στενό ή λεωφόρο περιμετρικά του Συντάγματος, ήταν αδύνατο να εφαρμόσει την προσφιλή της στρατηγική απομόνωσης των “ταραξιών”, αφού αυτή προϋποθέτει, προκειμένου να εφαρμοστεί, την κύκλωση των εν λόγω ομάδων. Η μαζικότητα και η επιμονή του κόσμου δεν το επέτρεπαν, οπότε τα ΜΑΤ αναλωνόντουσαν σε κατά μέτωπο επιθέσεις με νέα ενισχυμένα χημικά και κρότου λάμψης, που ήταν εύκολο να αποκρουστούν με τα εκατομμύρια κομμάτια πέτρας και μαρμάρου που εκσφενδονιζόντουσαν πάνω τους, όχι μόνο από τους “μάχιμους” αλλά και τον “άμαχο” πληθυσμό. Σε συνδυασμό με την παραμονή του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια, αλλά και στις αρχές των Πανεπιστημίου και Σταδίου, η κυκλωτική κίνηση ήταν για ώρες εντελώς αδύνατη. Ώρες μετά, συναντούσες αποκαμωμένες διμοιρίες να κάθονται σε στάσεις λεωφορείου ή πεζούλια, περιτριγυρισμένοι από το σκηνικό του “βομβαρδισμού” που απέτυχαν να ελέγξουν.
Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη μαζικότητα της χθεσινής πορείας από τα παραπάνω. Τρεις ώρες μετά την αρχή των επεισοδίων στην πλατεία Συντάγματος, όλοι οι δρόμοι περιμετρικά της πλατείας, από το Μεταξουργείο ως το Μοναστηράκι, από τον Ευαγγελισμό ως το Ζάππειο και τη Φιλελλήνων ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Φτάνουν εκατό χιλιάδες άνθρωποι για συμβεί αυτό; Ρητορικό ερώτημα για παπαγαλάκια.
Εν κατακλείδι, ο κόσμος χθες δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να συμμετέχει σε ένα “διάλογο”, με όρους που δεν επέλεξε ο ίδιος, αλλά το σύστημα εξουσίας. Η όξυνση και η βία είναι δικές τους επιλογές, όχι του λαού. Ο τελευταίος δεν μπορεί να κάνει και αλλιώς, όσο τουλάχιστον η εξουσία βρίσκεται σε τόσο επικίνδυνα χέρια. Μπορεί η αριστερά, θεσμική και επαναστατική, να χαίρεται με αυτό; Σαφώς όχι. Αφού όμως η ίδια δεν έχει διαμορφώσει ακόμη τους όρους για κάτι καλύτερο, είναι σίγουρα προτιμητέα η οποιαδήποτε αντίδραση, από την απάθεια και την αδιαφορία του καναπέ.
του Ηλία Πετράκη
πηγή: alterthess.gr
Posted in: Αρθρα